Wiersz miesiąca czyli twórczość współpracowników Wydawnictwa

Zapraszamy do przysyłania swoich wierszy! 

Opublikowany utwór nagrodzimy książką wydaną przez nasze Wydawnictwo. W przyszłości planujemy wydać książkę-pokłosie publikacji na tej stronie. Do przysłanego materiału prosimy dołączyć swoje fajne zdjęcie, które także opublikujemy. Pierwszeństwo publikacji mają współpracownicy Wydawnictwa św. Macieja Apostoła.

WIERSZ CZERWCA

TERESA KOZŁOWSKA - Wadowice 

Kołysanka dla Stefanka

Zobacz, Stefciu, świat cały śpi

i ty także zmęczony srodze.

Świeci księżyc. Opowie ci,

co napotkał na Mlecznej Drodze.

Droga Mleczna wiedzie wśród gwiazd,

biały szlak w głąb mrocznej przestrzeni,

przy niej wiele wiosek i miast

w blasku gwiazd barwami się mieni.

W mlecznych domach mieszkają sny.

Sen powiewem twarzyczkę muśnie.

Troski, smutki rozproszy w mig,

a na buzi zagości uśmiech.

Kolorowe anioły snu 

pod Stefciową leżą poduszką.

Opowiedzą bajeczki mu,

szepcząc maleńkiemu na uszko.

Stefcio śpi ukołysany

cichym szeptem sennych motyli.

Księżyc, ciągle niewyspany,

nie znalazł na sen ani chwili.

WIERSZ MAJA

WIESŁAWA PŁONKA - Chocznia 

CODZIENNOŚĆ

Do niej wracamy

budząc się rankiem

dziękując za noc.

Uśmiechem witamy ją

radując, że nowy dzień.

Wczoraj – jest przeszłością,

wspomnieniem...

Jutro – nadzieją, marzeniem...

Dzisiaj jest cudem, przeznaczeniem...

Pomóż nam Panie w miłości trwać.

WIERSZ KWIETNIA

CELINA MIODUSZEWSKA - Wysokie Mazowieckie

Jezus kulawy

Stabat mater dolorosa

płaczą postne niebiosa

w kąpieli kobierce kaczeńców

wierzbiny bure kotki

wełnisty baranek

- zmartwychwstania powroty

symptomy radości

namiastka cnoty

a Jezus błąka się wśród nas

bez oczu i kończyn

wciąż kulawy

łaskawy

dzieli się wszystkim, czym może

w ramiona bierze sieroty

nogi pożycza kadłubkom

oczy ślepcom oddaje

inwalida na własne życzenie

homo sapiens miłością darzy

choć sam już bez twarzy

stabat mater dolorosa

głoszą postne niebiosa

a Wielkiej Nocy dzwon

znów artykułuje Alleluja

znów serca milkną na chwilę

a potem Zmartwychwstały wchodzi

do baraków bezdomnych, sierocińców,

melin, więzień, szpitali

znów bez kończyn, oczu, twarzy

znów kulawy

miłosierny, szczodry i łaskawy.

              Wysokie Mazowieckie, 26.03.2017

 WIERSZ MARCA 2019

ANDRZEJ WRÓBLEWSKI - Warszawa

Przypowieść o kąkolu
                      Mt 13,24-43

Rośnie w duszy kąkol,
Rośnie i pszenica,
Jedno nas przeraża,
Drugie nas zachwyca.

Równe wzrostu szanse
Na tym duszy polu
Ziarno ma pszenicy
I ziarno kąkolu.

Czym się łan zabarwi
W całej okolicy,
Czy różem kąkolu,
Czy złotem pszenicy?

Od ciebie zależy,
Co polem zawładnie,
Co ku słońcu wzejdzie,
A co suche padnie,

Zależy, z czym będziesz
Bratać się z ochotą:
Czy z kąkolu grzechem,
Czy z pszenicy cnotą.

                   14.08.2005 r.

Z tomiku "Wiersze ewangeliczne" 
Wydawnictwo św. Macieja Apostoła - Lubliniec, marzec 2019

WIERSZ LUTEGO 2019

JÓZEF SUCHOCKI - Suwałki 

Serca rzeźbione w drzewie

Zadziwia drzewo genealogiczne w kiści
Przez serca wyryte par zakochanych w gody
Wstępowanie przez nie po drabinie miłości
Prowadzi nad obłokami w rajskie ogrody

Stojąc i patrząc na kwiat róży w opowieści
Jakbym odkrył drabinę Jakubowej treści
I wstępował z nizin w Majestat Wysokości
Podglądając chwilę poczęcia ludzkości

Nie mogę Prawdy odwiecznej zatracić z oka
Na Źródle Życia kreślę dwa serca w scalanie
Przez łąki miłości pisana jest wspinaczka
Gdzie odnajdziemy sobie szczęście i Zbawienie

Nieważne jak długo będą trwać serc ujęcia
Miłość niesie w aureolę i lotną ufność
Bogu i rodzicom – za dany Obraz Życia
Posiadam i niosę w sercu dozgonną wdzięczność

Czy nowe pokolenia będą trwać w tym związku
I nie stracą z oczu odwiecznej Prawdy Życia
Na wspólnym drzewie wymalują serca w znaku
Wrażając sobie jawnie święte uczucia

Wiersz z antologii walentynkowej "Nie ma nic piękniejszego niż miłość" - Wydawnictwo św. Macieja Apostoła - Lubliniec, luty 2019, strona 195.


WIERSZ STYCZNIA 2019

KRYSTYNA PILECKA - Koszalin

Niepokalana 

"Po ziemi płynie pieśń święta

Tobie, Maryjo, na chwałę,

Nieokalanie Poczęta..."

Świeco Adwentu - grudniowa, prosta, szczera, biała

Słowa psalmu płyną przed Tobą jak rzeka

Łask strumień przez palce przelewasz

Wszak słońcem Jesteś, ciszą, wonią, śpiewem...

Jak błyskawica rozświetlasz ciemności, urzekasz

Boś światłem cała

Niepokalana...

Witrażu... w słońcu igrający promieniem 

Gromniczna Świeco - lutowa, co jak kadzidła ziarno

Ofiarowaniem ku niebu obłokiem niesiona -

Rozpalaj dusze łask jasnym promieniem

By z Tobą były w niepokojach chwili

W Twym cieniu - Twym cieniem

W oblicze Twe przeczyste - wpatrzone

Niepokalana...

Księżyc i gwiazd tysiące nie tak jak Ty jaśnieją

W nieładzie myśli, pragnień, wyobrażeń, pożądań

Orędowniczko, Pośredniczko, Pocieszycielko nasza

Pośród sprzecznych dążeń -

Bądź nam drogą prostą do Pana

Niepokalana...

WIERSZ GRUDNIA 2018 

REGINA SOBIK - Jankowice

Adwentowy wieniec

Adwentowy wieniec a w nim świece cztery

stają się symbolem wymownej radości

kiedy Dziecię Boże do serca zapuka

przyjąć nam Go trzeba w pełnej gotowości 

Zapalona świeca w niedzielny poranek

pierwszym jej promieniem serce nam ogrzeje

a kolejne znacząc niedziele Adwentu

przyniosą dla świata ukryte nadzieje

Odmienią czekanie adwentowej ciszy

niepojęta radość świat ogarnie cały

gdy Noc Wigilijna zapłonie ich światłem

i pobłogosławi nam Zbawiciel mały

WIERSZ LISTOPADA 2018 

AGATA M. PIASKOWA - Almeria (Hiszpania)

 

* * *

ZMROK KŁADZIE SIĘ BEZSZELESTNIE POWŁÓCZYSTYM CIENIEM 

W ALEJACH WYPEŁNIONYCH ŁAGODNYM MILCZENIEM.

TRAWY SZEPCĄ DO SIEBIE, WIATR MUSKA KAMIENIE,

LIŚCIE TAŃCZĄ SZALONE, SŁYCHAĆ CICHE DRŻENIE.

TYLKO ŁKANIE LECIUTKIE ZAGŁUSZA TĘ CISZĘ

I POWIEW SENNY WIATRU, CO KWIATY KOŁYSZE.

MONOTONNYM WAHANIEM PŁOMIENIE MIGAJĄ,

SEKRETNYM JĘZYKIEM MIĘDZY SOBĄ JAK ZWYKLE GADAJĄ.

I W TEJ IDYLLI NIESKŁÓCONEJ MAŁYM GRZESZNYM DŹWIĘKIEM,

CZASEM TYLKO SŁOWO ZAMIERA W KRTANI SUCHYM JĘKIEM.

A ONI W DYSKRETNEJ POWADZE NA SIEBIE SPOGLĄDAJĄ Z GÓRY

I PRÓBUJĄ NIEDOSTRZEGALNIE PRZENIKNĄĆ PRZEZ MURY,

CHOĆ WIEDZĄ, ŻE ŚWIAT TEN NA ZAWSZE POZOSTAŁ DALEKI,

A ONI W MAŁYCH DREWNIANYCH PUDEŁKACH ZAMKNIĘCI NA WIEKI.

WIERSZ PAŹDZIERNIKA 2018 

KRZYSZTOF SZCZEPAŃSKI - Rosanów k. Zgierza

Zwykły dzień

Jesienny deszcz dotknął wieczoru

Powiewem mokrego wiatru,   

Snop światła nieoczekiwanie

Spłynął na skórę mojej twarzy

Przywracając świeżość zieleni

Zakamuflowanej pamięci

Dzisiejszego zwykłego dnia;

Ochlapany nieuwagą kierowcy

Zatrzymałem czas na środku drogi,

Zakałużone wilgocią nierozsądne buty

Polerowały się o spodnie uszyte z kropel

Chcąc tańczyć na podtopionej zebrze

Melodię z filmu ,,Deszczowa piosenka”;

                  

Skamieniałe bloki w osiedlowym

Betonowym lesie wzmacniały

Swym wyglądem barytony czasu;

                  

Wbiłem wzrok w osłupiałego

Od miękkich hałasów ciszy

Kowboja stalowego rumaka,

Pokazałem bezczelny uśmiech,

Machnąłem przyjaźnie ręką

I podtrzymywany na duchu

Przez wiatr bez metryki urodzenia

Poleciałem nad dachami problemów;

                  

Przed drzwiami domu okrążył mnie

Wielo wonny czuły zapach miłości,

Nieskończenie piękne serce żony

Biło przed czytaniem prozy obiadu,

Wszedłem, przytuliłem patrząc w oczy

I zanurzyłem się w satynową lekkość

Wieczoru dedykowanego dwojgu…

Dzień znowu obronił się dobrem

WIERSZ WRZEŚNIA 2018

WOJCIECH K. BORKOWSKI -Chicago (USA)

 













Prośba 

Boże malutkich, ty mój Boże
który znasz czyny tych na górze
pozwól mi zostać tam, gdzie jestem
i mi nie pozwól zostać tchórzem

bym nie mógł zostać stręczycielem
i czerpać zyski z upokorzeń
bym się nie pozbył naiwności
nim gdzieś sterane kości złożę

bym nie mógł zostać dygnitarzem
co przypomina sopel lodu
i co udaje że rozumie
choć godność stracił już za młodu

bym nie mógł zostać niewolnikiem
czasu, co liczy nam godziny
choć czas w kosmosie nie istnieje
więc z nas zadrwiłeś bez przyczyny

bym nie mógł zostać Twym kapłanem
który nie wierzy w Twe istnienie
lecz chwali Ciebie przed Twym ludem
nie zapadając się pod ziemię

Boże malutkich, ty mój Boże
ja, co się jeszcze nie zbudziłem
choć los mnie nigdy nie oszczędzał
sam nie wiem, czy ja godnie żyłem

WIERSZ SIERPNIA 2018

AGNIESZKA CHUDZIK - Rybnik      

Duszy uwolnienie

Mój Jezu, mój przyjacielu kochany
Kiedy patrzę na Ciebie i Twe rany
Widzę, jak bardzo Ojcu byłeś oddany
Że, za nasze grzechy zostałeś wydany

Mój Jezu, duszy mojej ukojenie
Cichości milczenia i słabości schronienie
Gdzie odpoczywa dusza ma strudzona
By iść dalej na Twoją chwałę prowadzona

Mój Jezu, choć niegodna jestem Twej miłości
Daj mi, proszę, miłość nową i czystą w tej oschłości
Ufam, że w Tobie znajdę grzechów mych wybaczenie
A w czynie ożywienie i duszy mej uzdrowienie

Nic bez Ciebie nie mogę uczynić sama
Moja wiara więc niech będzie Ci w modlitwie oddana
Twa miłość i łaska niech na mnie spływa
W sytuacjach, gdy chwila w pokusach upływa

Tyś moim schronieniem i moją wolnością
Tyś jedyną prawdziwą duszy mej radością
Co pragnie od Ciebie uczyć się i brać
By w końcu kiedyś o Tobie świadectwo dać.

WIERSZ LIPCA 2018   

MARIANNA CZECH-GODLEWSKA - Warszawa

 















  

  Zdjęcie z kościoła w Tyliczu, 30 VI 2018.


Wiersz muszyński 

Za oknem ściana lasu.

Wieje silny wiatr!

Targane konary drzew i krzewów kłaniają mu się nisko.

Niebiański błękit zasłoniły chmury szare...

Tajemnicza groza wkradła się do mojej duszy...

I wyobraźnia podsuwa bajkowe tematy:

Za górami...

Za lasami...

Tam Muszyna Zdrój szczyci się zwierzątkami utkanych z kwiatów.

Miś Uszatek słucha uważnie,

Co do niego mówią turyści...

Wiewiórka Basia /tak ją ochrzciłam/ częstuje orzeszkami...

Tam... w labiryncie dróżek, mosteczków, strumyczków...

I niezliczonej ilości gatunków kwiatów... 

Dopowiedzcie sami.

Tutaj zobaczyłam gospodarza,

Tutaj zobaczyłam ludzką rękę,

Kierowaną tchnieniem Boga.

Już nie boję się się ciebie, 

wietrze Halniaku, 

bo zaczyna świtać.

Muszyna Zdrój, 30 czerwca godz. 2,45-3,45, ul. Nowa 12.

WIERSZ CZERWCA 2018  

MIROSŁAW GÓRECKI - Knurów

Mój stary dom

Stary dom pusty dom
ktoś mieszkał tu kiedyś
dzisiaj pająki w swoich sieciach
jak myszy pod miotłą skulone
teraz krzyczą puste ściany
wicher wieje po kątach
wszędzie słychać ciszę
lecz jeszcze czuję jego puls
tyle marzeń tyle pięknych chwil
rytm przeszłości odczuwam
dom choć martwy wciąż żyje
słychać jak ktoś chodzi po strychu
jego historia to nie jeden tom
ktoś go zbudował dla swojej rodziny
wychował dzieci obchodził święta
ile tu było zabawy i śmiechu
dzisiaj bez szans bez nadziei
starość nie oszczędza nie ma litości
jeszcze żyje wspomnieniami
lecz wkrótce nastanie cisza

Z tomiku "Szept nocy" 
Wydawnictwo św. Macieja Apostoła,
Lubliniec, czerwiec 2018, strona 98.

WIERSZ MAJA 2018 

DOBROSŁAWA DUMKA - Pabianice

 

Boże Ciało

Czwartkowe Święto późnej wiosny.

Święto przy czterech ołtarzach.

W świadomości…

cudu przemiany chleba i wina

w ciało i krew Chrystusa.

Cztery ołtarze jak krzyże

na cztery świata strony.

Toną w zieleni listeczków brzozy,

w bieli margerytek, i różowych peonii.

Ulicami miast i wiosek

płyną korowody ludzi,

połączonych ze sobą

z procesją, i w modlitwie.

Tego dnia do swoich domów zaniosą

razem ze słowami modlitwy,

przesłanie na życie...

Z WIARĄ CUDU PRZEMIANY.

WIERSZ KWIETNIA 2018

ALEKSANDRA OTOCKA - Częstochowa

Po co są święta 

Święta są po to,
by człowiek się opamiętał,
pomyślał po co żyje,
co robi i dokąd zmierza.

Żeby się spotkał z przyjaciółmi,
odpoczął, ucieszył rodziną,
porozmawiał szczerze
sam z sobą i z Bogiem,
w domu lub na spacerze.

Święta są po to, by być,
nie tylko istnieć, żyć,
nie tylko chcieć mieć
i nie tylko jeść i pić.

Święta są po to,
by się zatrzymać w „kieracie”,
zapomnieć o pracy, o warsztacie,
„odwiązać się” od rzeczy;
żeby po prostu
s i ę  u c z ł o w i e c z y ć.

WIERSZ MARCA 2018

ELŻBIETA PILIPIUK - Bartoszyce

Weronika

Cicha i pokorna 
wyszła siepaczom  
naprzeciw 
spojrzała w oblicze 
Chrystusa 
i łzy stoczyły się 
na ziemię 
białą chustę 
uniosła 
Panu swemu 
podając 
a On jej zostawił 
Swoje Oblicze 
konając


WIERSZ LUTEGO 2018

REGINA SOBIK - Jankowice k. Rybnika

 30 stycznia 2018  koncert w bazylice w Katowicach-Panewnikach zainaugurował projekt „Górny Śląsk dzieciom z Aleppo”. Przedsięwzięcie będzie realizowane aż do 5 czerwca. Celem organizatorów jest zebranie 3,5 mln zł na budowę centrum pomocy dla dzieci z Aleppo, które w wyniku wojny utraciły rodziców.

Dzieciom Aleppo

Gdy nasze dzieci w ramionach Matek
śpią snem bezpiecznym marząc o jutrze
na gruzach Aleppo skrzywdzone przez los
walczą o każdy spokojny oddech

Wojna zabrała Matkę i Ojca
a widmo śmierci wciąż się panoszy
strasząc i raniąc maleńkie serca
co wciąż czekają czyjeś pomocy

Niczemu niewinne łatwą ofiarą
szatańskich planów zła i przemocy
a świat się spiera o swoje racje
rzucając na szalę puste wywody

Otwórzmy serca portfel i dłonie
w obronie małej ludzkiej godności
żeby uczynić świat trochę lepszym
Tym co los zabrał radość dzieciństwa


WIERSZ STYCZNIA 2018

ZOFIA MYŚLIŃSKA - Dobrodzień

Poezja

Czym jest poezja

Niewidoczną nitką łączącą dwa serca

Lub pokrewne dusze

Jest nie tylko dźwiękiem

Jest muzyką

Obrazem malowanym słowem na płótnie wyobraźni

Modlitwą

Żalem

Krzykiem

Prośbą

Całym moim życiem

                                20 maja 2001  

    

WIERSZ GRUDNIA

EDWARD PRZEBIERACZ – Lubliniec

Wigilia [I]

córeczka pierwszą gwiazdę odkryła
i magiczną opłatka moc
krople światła
łamiąc
ludzkim językiem mówimy
oczami bez
belek
drzazg

nad pustym talerzem
gromadzą się zmarli
obejmują się, całują, jakby gratulowali sobie
że już nie żyją

ta noc – córeczko –
jest taka sama jak każdy dzień w niebie

niebo gwiaździste nad nami
w nas Chrystus się rodzi              



WIERSZ LISTOPADA

MAŁGORZATA OSUCH – Gołańcz

 Przyjaźń

           pamięci Jolanty Nowak-Węklarowej z Wągrowca 

kolejny raz tutaj przychodzę 

kwiaty już przywiędły

płoną lampiony pamięci

a Ty z fotografii spoglądasz

– z tamtej chwili

żwawym okiem burzy loków

i turkusowym uśmiechem

– taką Cię zapamiętam

zapamiętam

jak we wzruszonych dłoniach

tulisz poetyckie laury

jak na scenie wierszy

z rumieńcem wdzięczności

cieszysz się "Złotą Pieczęcią"

wspominam naszą przyjaźń

dojrzewała po woli szlifował ją

czas bez rymu jak białe wiersze

z Tobą odeszły tamte chwile

już o poranku jutra warte wspomnień

poetycka przyjaźń zastygła

jak liść paproci w bursztynie...

WIERSZ PAŹDZIERNIKA

ELŻBIETA KRANKOWSKA - Lublin

 

Nostalgia październikowa

Zobacz,

dogasa wspomnienie lata.

Zieleń przechodzi w czerwień

lub złoto opadających liści.

Idę, w szaliku na szyi.

Coraz chłodniej.

Próbuję uchwycić sens

przemijania.

Wykrzesać radość,

że oto nadchodzi nowe,

że będzie inaczej,

ale przecież nie gorzej.

Dogasa wspomnienie lata.

Czas otwiera nowe korytarze.

Na ich końcu, w purpurze liści

 — światełko.

Próbuję uchwycić nadzieję,

że jeszcze babie lato,

że przemijanie ma sens,

że przecież  tlą się ostatnie promyki

ciepłego słońca,

a kiedyś wiosna

rozkwitnie nowym życiem.

                            30 listopada 2016

WIERSZ WRZEŚNIA 2017

 AGNIESZKA CHUDZIK - Rybnik-Boguszowice

Modlitwa wieczorna 

Wskaż mi, o Jezu, światło, za którym mam podążać 
Wskaż sens i nie zapominaj, proszę, o mnie 
Dotknij i wysłuchaj modlitwy me
Weź i schowaj w ramiona swe

Daj odczuć sens tego, co dajesz mi
Poczuć miłość Twą, jaką nieraz odczuć mi dawałeś 
Daj siły, bym wytrwała w tym, co mi ofiarowałeś
W pokorze i cichości 

Odrzuć wszelkie zbędne kruche drewno 
Użyźnij ziemię mego serca
Która z każdym dniem coraz bardziej sucha staje się 
I szuka nieustannie Cię

 WIERSZ SIERPNIA 2017

ZYGMUNT NIEDŹWIECKI - Rzeszów 

Parafia św. Jana Chrzciciela

Wieś ogromna Bratkowice,

znana w całej okolicy,

od dawien  dawna zwie się też Chiny,

bo tam ładne są dziewczyny.

Gdy pielgrzymka w sierpniu idzie,

goszczą ich serdeczni ludzie,

dają obiad, zupy, chleba,

bo im dużo siły potrzeba.

A pielgrzymka idzie,

długim, zwartym sznurem,

hen, aż tam, na Jasną Górę.

Na Jasnej Górze

przed Madonną czołem stają

i swe prośby przedstawiają.

By rodzina się kochała

i nawzajem szanowała,

zgoda, miłość niech panuje,

i jedzenia nie brakuje...

By dziadki wnuczków lubili,

a chopaczki do św. Mszy służyli,

by babcie wnuczki kochały,

a dziewczynki na Boże Ciało

kwiatki sypały.

No i proboszcz też się cieszy,

gdy parafia się powiększy,

bo przybędzie ślubów, chrzcin,

tak wygląda życie Chin.

Ja znam dobrze Tamten świat,

bom tam mieszkał osiem lat.

WIERSZ LIPCA 2017

ALEKSANDER CIOCHOŃ – Katowice

Charleston stopami św.MaCieja* Apostoła

Dostojny pastor Heston
Testował stopu gęstość.
Stokrotnie stołeczne miasto
Degustowało agrestowe ciasto.
Nastolatek asystował stolarzowi,
Arystokrata pastował pastorał kustoszowi.
Stomatolog prostował stożki
Storturowanym ustom stonożki.
Stocznie, stołówki, stodoły
Zastosowały ametystowe story.
Listopadowe stoiska Częstochowy
Częstowały stosem listowi.
Stowarzyszenie stoików – nestorów
Przetestowało „Historię postojów”.
Stolnik molestował stonki
Stoperem prostodusznej bostonki.
Bristolczyk stonował storczyki, stokrotki
Stopami stojącej istotki.
Mefistofeles storpedował stosunki kontrastowe
Gustownej augustowiance międzymiastowej.
Dostojewski przystosował tranzystory, rezystostory,
[prostowniki, stojany,
Arystoteles – graniastosłupy, prostokąty, histogramy,
Epistolografowie czystopisy listowe,
Stoch – stoki, histolog – rajstopy bistorowe.
Autostopowiczka kulistością biustonosza
Zastopowała przystojnego listonosza.
Stockinger statystował artystom,
Kusto, Christo Stoickov – futbolistom.
Pustorożec spustoszył stolik,
Estonkę stołował podstoli.
Ostoją historyka – częstokół, pistolet,
Kwestora – stotinki, pistole.
Istotą egzystowania – tłustość, krwistość,
Pastorałek – prostota, czystość.
Trawestowania „100” – częstość.

*C – liczba rzymska 100.

 Katowice, styczeń 2017 r.

WIERSZ CZERWCA 2017

MAGDALENA WĘGIEL – Klaudyn

JUTRO NA SPACER WEZMĘ JEZUSA

Jutro na spacer wezmę Jezusa,

niech skacze ze mną, niech daje susa

poprzez kamienie, trawy, kałuże,

poprzez te małe i poprzez duże.

Niech biega ze mną niczym wiatr w polu,

niech będzie ze mną nawet w przedszkolu.

Niech mi pomaga zakładać czapkę,

może na spółkę zjemy kanapkę?

Dam Mu łyk soku lub całą szklankę,

oddam Mu nawet zdrową maślankę,

a gdyby tego było za mało,

zrobię Mu jeszcze ciepłe kakao.

Oddam też kapcie, ciepłe skarpety -

On mi nie powie: Brzydkie! O rety!

Podzielę wszystko tak po połowie,

bo ja Jezusa mam zawsze w głowie!

Mam też i w sercu, mam Go przy sobie,

bo ja z Nim wszystko właściwie robię!

To jest towarzysz na serio taki,

mój najprawdziwszy, nie byle jaki!

Na co mi inny?! Taki, co psoci?

Taki, co brzydko odpowie cioci?

Albo napluje, albo uderzy,

taki, co innym ludziom nie wierzy?

Po co mi kumpel, co drzewa łamie?

Po co mi taki, co wiecznie kłamie?

Taki, co niszczy, krzywdzi robale?

Takiego nie chcę, nie chcę znać wcale!

Choć jestem mały, Jezusa cenię

i na nikogo nigdy nie zmienię.

Rosnąć z Nim będę, koniec i kropka,

z Nim w życiu tylko dobro mnie spotka!

I dobro czynić – plan mam poważny,

bo dobro czynić powinien każdy!

WIERSZ MAJA 2017

MARIA STEFANIK – Żarnowiec

 
















Bolesna Pani

W splecionej koronie
z ludzkich grzechów i spraw,
które idą w ślad...

Niepokalane
ranne Serce
Fatimskiej Pani,
odmierzające losy świata
w przepływie miłości.

Na niepowtarzalnej bieli
skromnej sukni,
która rozprasza światło...

Zadośćuczynieniem –
wyjmuję jeden kolec...


Z antologii "W Fatimie, u Maryi" - Wydawnictwo św. Macieja Apostoła, Lubliniec, maj 2017 - strona 125. 


WIERSZ KWIETNIA 2017

ARKADIUSZ AULICH - Kutno 

Z pamiętnika nieświadomości 

Usłyszałem wyrok

Brzmiał

Winny po stokroć krzyczała

Zwyczajnie niezwyczajny

Wyrosłem

W kwiecie  który przekwitł nie dając owocu

Niebo wszędzie jest takie same

Pokątnie przebiedowałem

Przebiedowaliśmy miałem na myśli

W pionie ustawieni

I tu kończy się gra świateł

A zaczyna

Wyeksponowała dobrą stronę zdezelowanego pokładu

Subtelnym ruchem pieszcząc brzegi rozstępujących się fal

WIERSZ MARCA 2O17

CELINA MIODUSZEWSKA - Wysokie Mazowieckie

  

Zwiedzam Wrocław.

Bez tytułu

Krwawi ciało gwoździem przebite

ludzie lubią zadawać ból

jak Jezus umieć udźwignąć

ból na ramionach

kamień

morze milczących kamieni

móc jak one przemilczeć ból

dęby

dęby twarde

jak one się nie ugiąć

w oczy wiatr

od torów śmierć

…

WIERSZ STYCZNIA 2017

HENRYKA SWORNÓG – Wadowice
 

Moc dobra

Nikt mnie w szkole nie lubi,

jestem mały, rudy, gruby…

Wyśmiewają, popychają, dokuczają – okrutnie

Odtrącony stoję wiecznie z boku – codziennie.

Niestrudzenie podpieram zimne ściany.

Jak długo utrzymam ten gorzki ciężar?

Dobre słowa przelatują tuż obok,

– ach, może… , nie, nie do mnie.

STRACIŁEM NADZIEJĘ!

Tak wiele pytań się wpycha…

Jak to możliwe?

Wśród tylu istot ludzkich jestem SAM!?

Dlaczego Bóg na to wszystko pozwala!?

Dlaczego człowiek człowiekowi wilkiem?

Nie ma miłości bliźniego?

Czy dobro istnieje?

Ponury, czarny świat mnie osacza,

zamknięty w klatce bólu, cierpienia,

mam coraz mniej siły, smutek dobija.

„Koledzy” bezlitośnie w nieskończoność atakują mój umysł,

Zła energia nieustannie bombarduje wszystkie moje komórki.

Chciałbym być niewidocznym pyłkiem kurzu,

nie widzieć, nie czuć, nie cierpieć.

– Nie, to nie jest dobry pomysł,

tę odrobinkę też ktoś by strącił.

– Najlepiej nie istnieć już wcale!

Moje myśli kołują jak ćma,

lecąc do światła ciemności.

STRACIŁEM WIARĘ?!

Kiedyś nadejdzie czas, że opadną liście,

ale jeszcze nie czas, za wcześnie…

Moje myśli wciąż kłócą się ze sobą,

lecz wiara w Boga daje ukojenie i siłę.

Moi rodzice – wiem, że mnie kochają,

w rodzinie tkwi potężna moc.

Kupując psa uratowali życie moje.

Jak źdźbło trawy przydeptane – znów wstaję.

Nareszcie promyk światła ujrzałem.

Nie mam kolegów, koleżanek,

za to mam przyjaciela wiernego!

On się pobawi, przytuli, uważnie wysłucha.

Pies nie wyśmiewa, nie dokucza…!

Dzięki niemu znów się uśmiecham.

Przetrwałem tamten czas, wydoroślałem.

Do nowej szkoły poszedłem.

JEST NADZIEJA…?

– O, tak! Poznałem życzliwych ludzi!

DOBRZY LUDZIE ISTNIEJĄ!

Odkryłem świat, którego wcześniej nie widziałem,

świat uczuć, serdeczności i uśmiechu,

gdzie człowiek człowiekowi człowiekiem.

Nareszcie rozbłysnął świat feerią barw.

Jest przyjaźń.

Jest miłość.

Jest dobro.

Jest Bóg.

Jest ok.

WIERSZ GRUDNIA 2016

ANNA CZARTOSZEWSKA - Plewki k. Szepietowa

Oj, nie dali Ci, Jezusku

Gospodę zamknęli,
na noc nie przyjęli.
Między woły wzięli.

Oj, nie dali Ci, Jezusku, łóżeczka z Ikei.
Oj, nie dali Ci, Jezusku, w misiaczki pościeli.

Oj, nie dali Ci ubranek, w żłobku położyli.
Jeno gwiazda Ci świeciła, Rodzice troskliwi.
Bez chusteczek i pampersów chyba łzami myli.

Nad główeczką aureolę, zamiast karuzelki.
Ojciec z nieba Ci zawiesił, byś czuł, żeś jest wielki.

Zamiast drogich wzorów tapet, pająk w pajęczynie.
A czy dzisiaj ktoś by pomógł ubogiej rodzinie?

Gdy dla Boga braknie miejsca w serc naszych gospodzie.
Nic tu postęp nie pomoże.
Jezus śpi na chłodzie.

Kiedyś w szopie, dziś pod mostem.
Z Maryją i Józefem.
Po cichutku, pomalutku, walczy z naszym grzechem.

Gdzie królowie, pastuszkowie?
Zostali w Betlejem.

Oj, Jezusku malusieńki.
Pora!
Serca przemień!

By Ci dali, choć nie mieli
W oczach bliźnich Cię ujrzeli.

                        WIERSZ LISTOPADA 2016

                        REGINA SOBIK - Jankowice 

Agonia

Spękane gorączką milczące usta
spokojem goją rany przeszłości
ostatni oddech ostatnie tchnienie
zamknie powieki ludzkich słabości

W skostniałej dłoni drewniany krzyżyk
co kiedyś symbolem bólu cierpienia
dziś znakiem wiary w rychłe spotkanie
z Tym co dał życie w dziele Zbawienia

Ostatni dotyk daje nadzieję

kiedy go teraz pożegnać trzeba

bo tam po drugiej stronie wymiaru

rodzi się nowy człowiek dla nieba

                                                                            24.12.2014 r.

WIERSZ PAŹDZIERNIKA 2016

BOŻENA TOKAR-MATKOWSKA - Prudnik

Styl

Franciszkański świat

obcy dla wielu

urzeka i powala

zachwyca

wybacza

łagodzi

uczy.

Franciszkański świat

dla wielu prosty

ma sens życia

tradycje

morały

wartości

gości.

Bądź zawsze Franciszkiem

nie zamartwiaj się

kochaj siebie

rozdawaj

zapraszaj

szanuj

nie marnuj się.

WIERSZ WRZEŚNIA 2016

RENATA MECHOWSKA - Siechnice

WSPOMNIENIE  MOJEGO  ŚWIATA

PAMIĘTAM KAŻDE DAWNE MIEJSCE

TAM, GDZIE ZOSTAŁO MOJE SERCE

KAŻDY METR POLNEJ, POŚRÓD ZBOŻA DROGI

OGRZANEJ SŁOŃCEM, CHOĆ BOLAŁY NOGI.

ZNAJOMY SĄSIAD COŚ ZAGADAŁ

SCHYLONY W ZBOŻU SNOPY SKŁADAŁ

A WIATR ROZWIEWAŁ MOJE WŁOSY,

W TĘ STRONĘ, CO PSZENICZNE KŁOSY.

SKOWRONEK GRAŁ MELODIĘ ŚPIEWNĄ

MAKI PURPURĄ DRŻAŁY ZWIEWNĄ.

ZAPACH, CO NIGDY NIE PRZEMIJA,

CHOĆ ZIEMIA TERAZ JUŻ NICZYJA.

DROGA TA SAMA I TE DRZEWA

ALE SKOWRONEK DZIŚ NIE ŚPIEWA.

NIE WIDAĆ Z DROGI ŻÓŁTYCH KŁOSÓW

WIATR NIE MA JAK ROZWIEWAĆ WŁOSÓW

NA POLU TRAWA ROŚNIE, KRZAKI
I RZADKO KWITNĄ TERAZ MAKI.

CHOĆ NOGI CHODZIĆ JUŻ NIE MOGĄ

TO SERCE IDZIE TAMTĄ DROGĄ

DZIŚ SŁYSZĘ, JAK KTOŚ OPOWIADA

ŻE WIDZIAŁ W POLU PSA SĄSIADA.

WIERSZ SIERPNIA 2016

EDYTA HANSLIK - Piasek k. Pszczyny

podejdź bliżej

zapatrzona w oczy uklęknęłam cicho
dojrzałam w nich życie spisane cierpieniem
paciorkami wiary w modlitwie kołysząc
poczułam twój oddech niosący spełnienie

ta rozmowa dzisiaj była drogowskazem
by się nie poddawać lecz w siebie uwierzyć
przytuliłeś znowu dając uśmiech w darze
duszy pokazałeś jak w nadziei przeżyć

przyjacielem jesteś gdyż potrafisz słuchać
tych którzy czasami zagubią się w drodze
nie zostawiaj nigdy bo jestem zbyt krucha
podejdź jeszcze bliżej podejdź proszę Boże
 
WIERSZ LIPCA 2016

TERESA MACHNIK - Lubliniec 

Rysy

Moc, siła i cud natury
wielkość przytłaczająca śmiałością
i czar niezastąpionych marzeń
niedostępność i nagość skał
piękno jako coś nieokreślonego
nieuchwytnego, niedoścignionego
To po prostu Rysy
jak pęknięte serce
jak pęknieta miłość
jak naznaczone życie
jak rysowane wspomnienie
jak przelotny obraz pękniętej liny
jak krzyk...  
 

WIERSZ CZERWCA 2016

EWA GRABOWSKA-LISOWIEC - Bydgoszcz

 Na zdjęciu:

 Autorka wiersza z wnuczką Natalką.

Kiedy nadejdzie lato

A kiedy już słońce przygrzeje,

I kalendarz lato przyniesie,

To szybko się spakuję,

I pojadę do chaty w lesie.

A gdy dotrę na miejsce,

Uwolnię lenia z walizki,

Zamknę oczy na leżaku,

I uwolnię się od wszystkich.

Opalę twarz na złoto,

Pozakręcam w słoikach grzyby,

Aby wrócić potem z ochotą,

I nową siłą w pracy tryby.

Dlatego już dzisiaj, Boże,

Chcę Ci serdecznie podziękować,

Za las, za chatę, za lato i morze,

To wszystko chcę uszanować.

WIERSZ MAJA 2016

BARBARA PURGAŁ - Kutno

Maciej Apostoł

Wybrany spośród wielu na miejsce Judasza.

Piotr, natchniony przez Ducha, świadkiem go ogłasza,

Czyli jednym z dwunastu. Pan zna serce jego,

Więc los padł na Macieja. Wskazał z dwóch jednego.

Jest patronem tych wszystkich, którzy otrzymali

Talenty zakopane i z nich skorzystali.

Patronuje też cieślom, krawcom i rzeźnikom,

Budowniczym, kowalom, uczniom, cukiernikom. 

Czczą go bezdzietne matki i młode rodziny.

I czternastego maja ma swe imieniny.

A jego atrybuty, wpisane w ikony,

To włócznia, halabarda, topór zakrwawiony.

Imię to - Theodoros - różnie się tłumaczy:

Maciej, Adeodatus i "dar Jahwe" znaczy.

WIERSZ KWIETNIA 2016

LIDIA  JĘDROCHA-KUBICKA - Zagrody k. Kielc

 
















szczęście

splecione złotymi nitkami

zanurzone w rozkoszy

otoczone rubasznymi chwilami

bezceremonialne

tajemnicze

nienasycone

nieprzeparcie gna do przodu

wpycha się wszędzie

mknie w różowych okularach

roztacza sielankowy aromat

wprowadza w arkadyjski nastrój

muska całusami wyobraźni

                                                

rozpromienia szarość

poi życiodajnym nektarem

zaspakaja pragnienia

zranione ciało uleczy gorzknikiem

utęsknioną duszę miłością

WIERSZ MARCA 2016

JOLANTA MICHNA - Wysoka k. Łańcuta

O MATKO BOŻA SŁUCHAJĄCA

znów stoję Matko 
przed Twym obrazem
w cudzie zatapiam oczy
czuję dobroć 
bezpieczne ciepło

słuchasz mych próśb 
i patrzysz wzrokiem 
wciąż proszę proszę
o Twoje łaski

nędzne me serce 
słabe i kruche
nie zawsze
sprosta wielkiej miłości

codzienność
niosę przed Twe oblicze
uginam kolana
i chylę czoło
przed Tobą 
Matko Boża z Kalwarii


WIERSZ LUTEGO 2016

KRYSTYNA PILECKA - Koszalin 

Na Dzień Chorego

Lourdes - Masabielska Grota...

Ciszy Anielskiej pełna
Masabielska Grota
Tańczą płomyki świec
w szept modlitw dyskretny wsłuchane...
Źrenice wypatrują Pięknej Pani
co w sukni rajsko barwionej
na ziemię patrzy szczodrobliwie...

Chwilę przenika Miłość i Wiara
Woda Źródlana orzeźwia słabe ciała
i koi zziębnięte dusze...
Dłonie ściskają róże oplecione
paciorkami różańca
Prośby - jak dym kadzidła
unoszą się ku niebu...

Nadzieja tchnie zielenią drzew
żyje w panoramie gór
od lat łączy serca rozmodlone...
Ukryta w zagłębieniach skalnych Grota
przytula łaską - jak szarfą błękitną
"Uzdrowienia Chorych"
ofiarując moc niewyczerpanej
Źródlanej Wody i NADZIEJĘ...

WIERSZ STYCZNIA 2016

PAWEŁ ZIÓŁKOWSKI - Jeleniec k. Papowa Biskupieego, woj.kujawsko-pomorskie

 
  















Powstanie Styczniowe

Był rok 1863,

22 I błysnął w kalendarzu,

gdy morze synów Polski, udręczonej przecież

łańcuchami niewoli, Matce niosło ulgę w darze.

Całowali broń, wierząc w jutrzenkę wolności,

gdy już surowa dama, której Branka imię,

wyciągała żelazne dłonie, żeby w śnieżność

zamrozić rozpalone serca w mrocznej zimie.

Zryw zaczęli czerwoni, już wiosną oliwy

do jego lampy biali baryłkę dolali.

Wielcy Rząd Narodowy stworzyli, prawdziwy

cud, trochę dom na skale, w ważne drzwi pukali.

Przez 15 miesięcy ponad 1200

bitew oraz potyczek, zrodziło braterstwo

mających ziemię w sercu, trudzących się w mieście

oraz błękitno - krwistych, którym bliskie męstwo.

W sumie 200 tysięcy serc jakże gorących

ślub z żoną walką wzięło, lecz czarny dwugłowy

orzeł 340 tysięcy miał, chcących

zdeptać wszystkich nie swoich, wiernych sług carowych.

Bobrowski, Sierakowski, Langiewicz, ksiądz Brzózka,

Wróblewski, ksiądz Mackiewicz, Traugutt, Kalinowski,

to sławy szczyt, w pobliżu jego było mnóstwo.

Romualda Traugutta krew krzyczy dla Polski.

Ludzie z płomiennym sercem, pragnęli wolności

jak wody na pustyni, rzekę krwi przelali,

lecz z podniesionym czołem przegrali dla Miłości.

Czyż bez nich o swej Matce byśmy pamiętali?

                                                     Jeleniec, 21-22 I 2013 r.

WIERSZ GRUDNIA

MIROSŁAW WELZ - Iwonicz Zdrój

                            WIERSZ LISTOPADA

GABRIELA WOJTCZAK - Kołobrzeg

                           

GOLGOTA

Na skrawku

Drzewa Żywota
między niebem a ziemią
rozpostarty do lotu

w cierniowej koronie

Uniżony

Czeka

                                    A my dalej nieobecni
                                    oślepieni blichtrem świata
                                    nie potrafimy odczytać

                                    błogosławionego przejścia
                                    na drugą stronę

                                    do wolności 

WIERSZ PAŹDZIERNIKA

PAWEŁ ZIÓŁKOWSKI -Jeleniec 
k.Papowa Biskupiego, woj.kujawsko-pomorskie

Nasza jesień

Gdy wrzesień się starzeje, wtem przybywa jesień,

która rano w objęciach czasem bywa lata.

Najpierw średniego wzrostu, uśmiechnięty jest dzień,

który będzie się garbić, gdy pomoże laska.

Oto jesień, ta pani, która zmienia kostium

całkiem jak Żona modna, z początku zielony

kolor jej włosy mają, w końcu brązu, jak rum

są za to w dojrzałych dniach, czy cytrus łakomy.

Modnisia darowuje koronie stworzenia

soczyste i z rumieńcem owoce, także z pól

płody najcieplej głaszczą oczy podczas wrzenia.

Nie tylko człowiekowi umie dać chleb i sól.

W owocach egzaminu dojrzałości rzeźbią

dzieci, z ciepłym serduszkiem, a rude piękności

łowią chciwie orzeszki, które skarbem będą.

Teraz dużo uroku mają w szybkości.

Poranek wstaje rześki, otula go biała

woalka, wiatr nie głaszcze, chociaż nie boksuje

jak styczniowe wietrzysko; nasza pani cala

jak kobieta jest zmienna, nim srebrnej dłoń czuje.

Wtem, gdy dzikich gęsi sznur zwija się, jednego

duch swe skrzydła rozwija, drugiego pęk myśli

płynie po gorzkich wodach, ale niektórego

smutku łańcuch owija, patrzy w twarz szarości.

WIERSZ WRZEŚNIA

HALINA HERBSZT - Berlin

Jesień

Pogłaskała lekko po głowie
niczym wiatr.

Roztoczyła złotą szatę
niczym matka.

Obdarowała barwnymi liśćmi
niczym pieniędzmi.

Popłakała się gorzkimi łzami,
gdy wyjeżdżałeś w świat.

WIERSZ SIERPNIA

MARTA BOGOŃ - Sędziszów Małopolski

Kamyk

Miasteczka krętymi ulicami

wędruje szary kamyk.

Kopany, popychany,

marzy cicho o tym,

by mieć długie nogi,

chodzić własną uliczką,

zejść z narzuconej drogi.

Od niego nic nie zależy,

chciałby wygodnie poleżeć,

a gdzie go rzucą, tam leży.

Wczoraj upił się deszczem,

dziś oddech wiatru go suszy,

lato słońcem ogrzewa,

zima śniegiem oprószy.

Ukryję go w mojej dłoni,

na długi spacer zabiorę,

by świat mógł zobaczyć z góry,

szarość w kolory ubiorę.

Pokory ten kamyk uczy,

jak trzymać się jednej drogi,

nieważne, gdzie los nas rzuci.

WIERSZ LIPCA

DANUTA BARTOSZUK - Piaseczno

Powiedz

Ostatnio często się mijamy -
codzienność staje wciąż na drodze.
Nieśmiało zerkam w stronę bramy,
brnąc przez kałuże niepowodzeń.

Dawno już Ciebie nie widziałam,
ale wspominam przecież co dzień,
choć może rzadziej niż bym chciała.
A kiedy przyjdę, co Ci powiem?

Że mnie porwały ziemskie sprawy,
więc o duchowych nie pamiętam?
Że wolę z życiem się zabawić
i nie zostanę raczej świętą?

Gdy się nareszcie zobaczymy
(tak jak od zawsze - przed ołtarzem),

czy z żalem wyznam wszystkie winy?
Powiedz, czy wtedy się odważę?

WIERSZ CZERWCA

WINCENTY WIOLN - Gdynia

Dlaczego wiara?

Dlaczego wiara?

Dlaczego pokuta i chwała?

Dlaczego cień sensu istnienia mojego?

A przecież znaczę w niej

Drobinę doskonałości, mierności, ciszy

A ... kryształ jaźni szlifuje diament sacrum,

A ... ulotność moja więdnie w hebanowym czasie.

Jaka nić

Przenika, przechodzi, przewleka

To, po czym, z czym, dlaczego przechodzę.

Początek jej znam

Środek kręci głową,

Koniec, konfiguruje myśl, nadsłuchuje echa.

Trop z galaktyki drga,

Gdy wiercę głaz pierwiastka duchowego.

Tworzę meandry,

Skupiam szlachetność, prymitywizm, zdziwienie,

Czekam przyjaźni, żurawi, korowodu.

Dostrzegam cień sensu istnienia mojego!

Dostrzegam pokutę i chwałę!

Dostrzegam wiarę!

A tylko ogród przez ogród liter

Czerpię pastele myśli nie pozbieranych.

A ... zgrzytam i stygnę przy drzwiach serca

A ... transcendentalny krok dudni w dniach życia.

   WIERSZ MAJA

RYSZARD ADAM GRUCHAWKA - Stara Oleszna k/Bolesławca

     











    Kapliczki

Świętojańskim się żarzą Pana Boga poletka
po szlak mleczny zmącone pastusim korbaczem
i w tej letniej zadumie radością kwitnienia
aż ku ziemi dochodzi ten anielski kaszel

Nad progiem się ojciec z dniem gasnącym dopala
pot czapce ociera okraszonej kurzem
matka mleko cedzi jedwabistym niebem
z modlitwą wieczorną na cały podwórzec

Zatrzymałem to miejsce przy kapliczce z folderu
z wierzbową sonatą partyzanckich legend
bo jak ojca pamiętam to on mnie nauczył
mądrości witania słowem
solą i chlebem

WIERSZ KWIETNIA

PIOTR KRUPA - Legnica

Wieczór

Słońce głowę skłania za horyzont

Skrząc się złotem niczym monstrancja

Na ołtarzu nieba

Śle pokłon ziemi i ludziom

Dając nadzieję na spotkanie o poranku

Jeszcze nim na dobre ustąpi miejsca

Królowi nocy ostatnim ciepłym promieniem

Całuje czule na pożegnanie

Życząc wszystkiemu co żyje

Spokojnego snu

                          13 kwietnia 2013

Autor zdjęcia: PIOTR KRUPA


WIERSZ MARCA

SABINA JANICA-WOJACZEK - Godziszka

Jest taka miłość

Jest taka miłość

co z uśmiechem gna

przez kamienie lęku

i otwiera furtkę świata

poczęciu sprawnemu inaczej

sobie zatrzaskując szkatułkę marzeń

a ludzie mówią uczenie

że to nie życie jest

tylko roślinkowe istnienie

a miłość milczy uczenie

co dnia stając się darem

dla iskiereczki w oczach

odkrywa przestrzenie

w których już oddycha wieczność

WIERSZ LUTEGO

GABRIELA ANNA WOJTCZAK - Kołobrzeg

Dzień miniony                                                

                      Księdzu Grzegorzowi Lechowicz

Słońce zachodzące czerwienią

przekrwionych serc 

w ocean bezkresny

z Miłości 

rzuca się stęsknione Boga 

i tylko chlupot z głębi duszy 

echem dochodzi 

jak dzień miniony do Pana 

z nami w pokorze 

byśmy z tego szczęścia 

zupełnie 

dla siebie nie pomarli

WIERSZ STYCZNIA 2015

KATARZYNA KABZIŃSKA, lat 21 - Radomsko

Do przechodnia

Tamtego dnia

Nie zrobiłam właściwie nic.

Ale gdybym spotkała Cię jeszcze raz,

Zatrzymałabym Cię na dłużej.

Zapytałabym kim tak naprawdę jesteś,

Dlaczego wyglądasz tak, jak wyglądasz,

W jakim celu robisz to, co robisz,

Jak masz na imię

I jaka jest Twoja historia.

Inność budzi strach.

A Ty bez wątpienia byłeś inny.

Ale tylko na zewnątrz.

Wewnątrz wszyscy jesteśmy do siebie podobni.

Spotykamy różnych ludzi.

Idą w jedną, bądź drugą stronę,

Robią to i tamto.

Szczególne miejsce zajmują ludzie,

Wytwarzający rzeczy piękne.

Żyją tu i tam,

W ten lub inny sposób,

ALE ZAWSZE Z TYM SAMYM PRAGNIENIEM NIEBA.

Różni i tacy sami,

Stworzeni na Jego obraz,

Z nieustanną tęsknotą miłości

I niegasnącą potrzebą piękna.

Gdybym spotkała Cię jeszcze raz,

Nie pozwoliłabym Ci odejść tak po prostu.

Patrząc na siebie nawzajem,

Ujrzelibyśmy Jego odbicie,

A potem,

Wraz z innymi przechodniami,

Szlibyśmy długo,

Wolno

I niełatwo,

ALE ZAWSZE W KIERUNKU NIEBA.

WIERSZ GRUDNIA

HALINA HERBSZT - Berlin (Niemcy)

Zimowy puch

Kiedy zimowy biały puch sypie z nieba,
do szczęścia nam już nic nie potrzeba.
Jakiś mały promyk słońca błyśnie czasem,
pospacerujemy chętnie zaśnieżonym lasem.

Kiedy leśne świerki powitają białymi gałązkami,
wtedy mroźny grudzień zaskrzypi pod nogami.
Jakieś małe kochane serce cieszy się miłością.
Mimo zimy dzieli się z drugim swą wzajemnością.

WIERSZ LISTOPADA

AGNIESZKA LUBOS - Bielsko-Biała

* * *

            

           pamięci ks. Jana Twardowskiego

A skoro Ciebie nie ma

ni na polanie ni w lesie

komu przyjdzie się schylić

nad siostrą biedronką

kto zamieni grzecznościowe

spojrzenie z czyżykiem

kogo nozdrza unurzają się

w polnej perfumerii

która dłoń uchyli kapelusza

przed czarną wiewiórką

a skoro dałeś się porwać

przez archaniołów trele

pójdziemy za cieniem Twym

franciszkańskim między

siostry i braci mniejszych

WIERSZ PAŹDZIERNIKA

WIERSZ WRZEŚNIA

MARTA SAS-NOWOSIELSKA - Chatham (Kanada)

Wiersz z modlitwą za prześladowanych chrześcijan

Nigdy naprawdę nie marzłem, nigdy nie żarły mnie wszy, nigdy nie zaznałem prawdziwego głodu, poniżenia, strachu o własne życie:

czasami się zastanawiam, czy w ogóle mam prawo pisać.

                                                                         (Stanisław Barańczak)

cóż ja wiem co to znaczy kochać
umierać za ojczyznę za ideał za Jezusa
co wiem o pisaniu wierszy własną krwią

wciąż mam dach nad głową
więcej niż jedną kromkę chleba
i kościół do którego jeszcze
mogę jawnie chodzić

więc błagam - Kyrie Eleison

co ja wiem o niedoczekaniu do jutra
krokach tajniaków oku szpicla
kopniakach w brzuch nożu na gardle

wciąż jeszcze siedzę na miękkiej
kanapie czytając Biblię

więc błagam - Kyrie Eleison

co ja wiem o staniu
pod krzyżem o kojeniu jak Pieta
pocałunkami ran po kulach
nie zażądano jeszcze ode mnie
tej ofiary całopalnej
bym uwierzytelniła
to co kocham

więc w piecu ognistym
w jaskini lwów

na ucieczce do Egiptu
pod serią co przeszywa
długim wielokropkiem………

sercem na modlitwie

błagam - Kyrie Eleison

WIERSZ SIERPNIA

LESZEK DACKO -Toronto (Kanada)

Na zdjęciu: 

LESZEK DACKO z żoną BARBARĄ

Widać hełmy, bo to na rowerach. 

Zrobione w tym roku, niedaleko wodospadów Niagara; nie widać.

Śmierć Adama (I)

(Fresk Piero della Francesca)

Rozpisywano się na temat twych urodzin

Lecz niewiele powiedziano o twej śmierci.

I chociaż wszyscy byli przy twoim boku,

To nie pomogła ani rozpacz niewiasty,

Ani błaganie syna.

Bo nie dojrzało jeszcze drzewo miłosierdzia

I nie było oleju, który z niego wypływa.

Bo drzewo dojrzeje gdy czas się wypełni.

Wtedy, namaści cię Syn Boży

I ponownie wstaniesz z martwych,

A Duch Święty oczyści cię wodą z Jordanu.

A szatan? Może go tam akurat nie było

A może przyglądał się gdzieś z boku?

Przecież ta chwila była wyłącznie jego zasługą;

Egzekucja wyroku sprzed tylu lat

Przeprowadzana ręką samego Boga.

Jak łatwo wszyscy zapominają, że on też pielęgnuje pewne cnoty,

A jedną z nich jest cierpliwość.

Wykorzystał wszakże  jedynie drobną lukę w przepisach;

Niepozorny, mylący zapis o wolności

Który, na żądanie ludzi z twarzami rewolucjonistów

Rozplenił się we wszelakich oficjalnych dokumentach,

Oraz w naszych umysłach,

I dzisiaj, uznawany jest za jeden

Z najważniejszych przywilejów człowieka.

.............

Łatwiej jest bowiem domagać się wolności

Niż zapanować nad własnym grzechem.

                                                  Paryż, 9 sierpień, 2012

WIERSZ LIPCA

            

EWA KACZMARCZYK - Radomsko

Mój świat 

Mój mały a zarazem wielki świat 
Na polu przestrzeni wolności
Na płotku kotek z uśmiechem 
Leniwym już od rana mnie wita 
Mój zegar to kogut 
Punktualnie godzinę 
Pobudki wyznacza 
Mój mały świat skansen marzeń 
Ciszy i czasu
Delektuje się życiem 
Minuta po minucie 
Ty właśnie 
Tu 
Gdzie obraz lasu, pól i łąki
wpisane w codzienność 
Bogaty mej inspiracji 
Nic już nie chcę 
Tylko ten świat 
Tylko ten obraz 
Tylko ten ciszy smak 
I mój czas dla ciebie 
Ziemio ma

                      1 II 2014

 WIERSZ CZERWCA

KATARZYNA SORNAT - Kołbiel

             Dobre serce

Miej serce otwarte na cały świat,

tak jak róży dojrzały jest kwiat.

Niech będzie szczere, przyjazne, radosne,

lecz nigdy zazdrosne!

Bo zazdrość wszelką radość życia odbiera,

z dobroci i miłości duszę do cna odziera!

Pomagaj nieść zakupy siwej staruszce,

nie zawadzaj biegnącej dziewuszce.

Wspomóż ubogiego choć grosikiem,

a będą Cię zwać Janosikiem.

Dbaj o zdrowie kochanych rodziców:

nie denerwuj, nie narażaj ich na straty.

Szanuj, nie wpędzaj w żadne tarapaty!

Rzuć skrawek chleba bezdomnemu psu,

nalej mleka do miski zbłąkanemu kotu.

Strapionym i zatroskanym dodawaj otuchy,

na ich potrzeby nigdy nie pozostawaj głuchym!

Pomagaj bliźnim przejść trudne chwile –

długo będą cię wspominać mile…

Pomódl się za swego największego wroga –

niczym bardziej nie ucieszysz Pana Boga!

Niesnaski, nieporozumienia niech będą ci zawsze obce –

tym sposobem dobrych uczynków uzbierasz pełne kopce!

Kochaj sercem wszystkich ludzi, całą Ziemię,

a nasz Jedyny Ojciec, który mieszka w Niebie,

nigdy cię nie opuści, nie zostawi w żadnej potrzebie

i po śmierci hojnie wynagrodzi, biorąc prosto do siebie!

WIERSZ MAJA 2014

 
MIROSŁAW BEDNARSKI - Połaniec

              Matka Chrystusa

Matko Chrystusa, Boga w Trójcy Jedynego

Kraju naszego wspaniałego, Królowo

Wiary naszych ojców, najwspanialsza okowo

Tobie powierzam losy mego życia krótkiego.

Żyć mi przyszło w pięknym świecie kraju naszego

Upadać i rozkwitać wciąż na nowo,

Bo Bóg tak kieruje mym życiem celowo,

Bym uniknął raju złego, zmyślonego.

Bym zasłużył na wieczne zbawienie

I spełnił też ziemskie pragnienie

Za Twoją, Matko Chrystusa, przyczyną.

Bym rozminął się z niewybaczalną winą,  

Gdy zwiedzie mnie pięknego świata złudzenie

I dał cierpiącemu za moje grzechy Bogu wytchnienie.

WIERSZ KWIETNIA 2014

       










URSZULA RĘDZINIAK - Strzyżów

       W metaforach życia

Jeszcze w oddali słychać dzwonów ton.

Ostatnia Wieczerza na znak wiary,

a już za chwilę tylko nocy mrok,

krew przelana… i nicość bez miary.

Ziemia zamarła w bezgłośnym krzyku

opleciona zasłoną milczenia.

Za mnie swoje życie oddał Człowiek

umarł na krzyżu w moim imieniu.

Odnaleźć prawdę, gdy zmierzch za oknem,

w duszy kołatka drewniana stuka.

Gdzie jest ma wiara, nadzieja, miłość,

gdzie w sercu skryta Twoja nauka?

Już świta…

Pierwsze promienie muskają ziemię,

kamień mroku zdjąłeś z duszy Panie,

swym zmartwychwstaniem dałeś mi siłę,

Ty pokonałeś moje zwątpienie!

Gdy dopełniłeś zbawczej ofiary

podarowałeś mi wieczne życie,

radość w mym sercu teraz króluje

ufność jest w Tobie, smutek w niebycie.

Jesteś tu ze mną, mój dobry Jezu,

więc się nie lękam, ma dusza śpiewa

Baranek Paschalny – symbol życia

dziś pod postacią wina i chleba.

WIERSZ MARCA 2014

BOGUSŁAWA MATUSIAK - Solec Kujawski

       Milczą by usłyszeć

gdy jestem w połowie wędrówki

nie tak specjalnie od święta tylko

chciałabym wejść i zatrzymać rozgadane myśli

w ostatniej ławce

kiedyś było łatwiej z papieru serduszka

wrzucać do koszyka wymiany uczynków

zło na dobro

spotkania z Jego odbiciem na chuście Weroniki

Matką bolejącą z racji Wyboru

moje malały

teraz witraże inne mają barwy i anioły

aż nazbyt rubaszne jak na miejsce

wyostrzyły rysy

słowa i czyny przeczą wszystkim zasadom

by wzniecić na nowo tę ufność sprzed lat

tak mimochodem 

nie tak specjalnie

częściej milczę by usłyszeć Twoją Ciszę

                           Wiersz lutego 2014

                                 URSZULA OMYLIŃSKA, Bielsko-Biała

AGNIESZKA LUBOS, Bielsko-Biała

Dla MP

Ostatnio jakoś nie układa mi się

z Bogiem

Mijamy się w drzwiach kościoła

On wchodzi

ja wychodzę

On uchyla aureoli

ja taktownie tego nie dostrzegam

nie należy odpowiadać urojeniom

jeszcze nie zdecydowałam co wstawię

w dziurę po Nim

człowieka?

naturę?

bozię?

Wszystko za małe

chyba jednak do Niego wrócę

Wiersz stycznia 2014

DOROTA CZERNIAKIEWICZ, Chełm

 

Najkrótsza modlitwa

Siadaj, nic nie mów!

W bicie serca się wsłuchaj.

To też rozmowa

Twoja

Ojca, Syna i Ducha.

Wolno oddychaj.

Bądź spokojny jak kamień.

Miłość jest ciszą.

Amen.